برای بانو فاطمه

سلام معنی کوثر!  سلام مادر پدر! سلام سایه ی سر. سلام برازنده علی! سلام درخشنده نبی. 

فاطمه! به تو می رسم،  از تو می نویسم، قلم زخم می خورد، واژه کم می آورد. بانو تو را با واژه نمی توان تفسیر کرد بزرگی تو را در کوچکی واژه نمی توان جا داد. 

بانوی آب و آیینه! تو را باید از ازل دید. وقتی خدا تو را آفرید، وقتی خدا به تو لبخند زد وقتی خدا تو را از سیب سرخ بهشتی آفرید از آن است که بوی سیب می دهی و پیامبر وقتی دلتنگ بهشت می شد تو را می بویید. 

ریحانه ی نبی، رایحه ی خوش بوی عالمی! قبل از تو زمین عطری نداشت. آسمان رنگی نداشت. گلها همه به تو اقتدا کردند و خوشبو شدند.

آرامش خیال علی وقتی روی زمین قدم بر می داشتی بی شک قلب زمین می تپید چشم همه فرشتگان به سایه ی روشن تو می رسید. 

بهانه عالم، دلیل خلقت آدم! به تو می اندیشم. اندیشه ام سبز می شود. ضمیر خفته درونم بیدار می شود، به احترام تو به پا می خیزد و سلام می دهد، درود می فرستد به تو که پر از سلام خدایی و درود جبرئیل. 

یاس کبود! چه شد که زخم خوردی؟ چه شد که پر پر شدی؟ چه شد که فدک را از تو گرفتند؟ چه شد که در برابر دیدگان گریان پاره تن پیامبر ریسمان بر آسمان بستند؟ چه شد که آه کشیدی؟ چه شد که دست بر کمر بردی؟ چه شد که قامت بلندت خم شد؟  گویی آسمان بر زمین افتاد. گویی عرش خدا ناله کرد و لرزید. گویی زمین از هم پاشید.گویی یکباره بهار خزان شد. گویی باد بلا بر خاکستر وزید. 

وقتی تو پر کشیدی. وقتی به دیدار پدر شتافتی.

جایت در زمین نبود. زمین برایت کوچک بود و دنیا برایت حقیر. آسمان تو را به خود خواند. تو رفتی، شبانه رفتی، غریبانه رفتی. 

زهرا!  تو نور بودی. شبانه رفتی تا بر لباس سیاه آسمان که همیشه عزادار توست چراغ روشن ماه و ستاره بیاویزی. شب رفتی تا روشنی روز از تو خجالت نکشد،تا نور آن دوباره کوچه های شهر بی تو را روشن کند. 

زهرا!  تاریخ می داند که آن شب عاشورا قبل از عاشورا اتفاق افتاد. تاریخ می داند که آن شب حسین تشنه شد. رسالت زینب از همان شب آغاز شد. خون به دل حسن شد جگرش از همان شب پاره پاره شد. تنهایی علی و قصه چاه های اندوه که پر شد از او و اشک هایش از آن شب آغاز شد. 

زهرا آن شب اشک از چشم آسمان افتاد. اشک از چشم روزگار افتاد. اشک از چشم زمین جوشید. اشک ها همه رود شدند. فاطمه رودها از آن شب روانه شدند. آب که برای تو بود مهریه تو، از آن شب دریا شد. رودها به دریا نمی رسند. به تو فاطمه!  رودها به تو می رسند.